Dus ik ga aan de yoga. Gisteren les 2. Ik sta in de downwardfacing dog-positie en ben op zoek naar een manier om lucht binnen te krijgen en heb tegelijkertijd medelijden met de persoon achter mij.
Juf: “Doe met je linkervoet een grote stap voorwaarts. Plaats je handen onder je schouders.”
Ik heb behoefte aan een beginnersmat met gekleurde stippen.
Juf: “Breng je heupen naar de mat. We noemen dit de spagaat”.
Ik ben de jongste in het klasje maar, in tegenstelling tot de rest, lijkt het alsof ik op een onzichtbare shedlandpony zit.
Juf: “Carry, raak jij de mat?”
‘Ja’ knikt Carry trots en ik constateer dat ook de klassenoudste met haar fluit de mat aantikt.
“Ik bijna!” Roep ik lachend als een boerin met spierpijn.
Juf: “Ik denk dat het je met kerst wel lukt.
……..in 2024”.
